Türkiye’de son zamanlarda eğitim sisteminde adından sıklıkla bahsedilen konulardan biri olan özel öğrenme güçlüğü aileler, öğretmenler ve diğer paydaşlar tarafından yeterli bilgiye sahip olunmayan fakat çok önemli bir özel gereksinim alanıdır.
Alanyazında özel öğrenme güçlüğü yerine özgül öğrenme bozukluğu, özgül öğrenme güçlüğü veya disleksi gibi birçok farklı terim kullanılmaktadır.
Özel öğrenme güçlüğü ile ilgili farklı tanımlar incelendiğinde bu çocukların sözlü ya da yazılı dili anlama veya kullanmada, matematiksel işlemleri yapmada, hareketleri koordine etmede veya dikkati yöneltme becerilerinde problemler yaşadıkları görülmektedir.
Araştırmalar özel öğrenme güçlüğünün çok küçük yaşlarda oluşmaya başlayabildiğini fakat bu yetersizliğin genellikle çocuk okul çağına ulaşana kadar fark edilmediğini göstermektedir.
Genel olarak özel öğrenme güçlüğü olan çocuklar oldukça heterojen bir grup oluşturmaktadır. Bu çocuklar akademik ve sosyal beceriler açısından birbirlerinden çok farklı özellikler sergilemektedir.
Normal zekâ seviyesine sahip olan bu çocuklar akranları gibi kolay ve etkili öğrenmede problem yaşamaktadır. Zekâ seviyesi açısından bu çocuklar kendilerinden beklenen performansı beklenilen düzeyde göstermekte zorlanmaktadır.
Bunun yanı sıra özel öğrenme güçlüğü olan çocuklar hayatlarında karşılaştıkları farklı durumlarla başa çıkma becerilerinde de problem yaşayabilmektedir. Ayrıca özel öğrenme güçlüğü genellikle hayat boyu süren bir durum olarak kabul edilmektedir.
